Podstawą jest dobrze naostrzyć pazury

Od kilku tygodni ostrzyłem sobie pazury na kawałek trasy liczący ok. 1600 m. To taka przysłowiowa wisienka na torcie, ulubiony deser, który się otrzymuje, gdy w nogach ma się już 19 km, do mety zostały 2 km 97 metrów, w tym owe 1600 metrów z różnicą wzniesień liczącą sobie 60 metrów.

Tak. Ten wpis będzie o moim drugim podejściu do Półmaratonu Unisławskiego, w którym jestem zakochany od roku.

Znowu ruszyliśmy gromadnie. Madzia i Ewa atakowały odbywające się równolegle 10 km, Justyna wybrała połówkę.
Podróż minęła miło i przyjemnie, w Unisławiu pojawiliśmy się ok. 8:30. Biuro zawodów działało idealnie. Każdy otrzymywał zawiniętą reklamówkę, a w niej pakiet: woda, izotonik, chip, ulotki i regulamin biegu, a u półmaratończyków koszulka techniczna. Od razu poszedłem ją wymienić na rozmiar S, w dodatku damską. A co, ponoć mamy dżender to sobie wybiorę płeć (a na poważnie to wziąłem dla Madzi).

fot. facebook.com/grandprix.kuj.pom

Bieg po uśmiech

Naszło mnie by pobiegać w Myślęcinku. No, nie tak samemu z siebie. Poproszono mnie. Kto i po co? O tym napiszę za parę tygodni.
Pomysł był taki, że pojedziemy z Madzią i pobiegamy i wówczas coś mnie tknęło... Szybka wizyta na maratonypolskie.pl i sprawa się wyjaśniła. O 11 miał się odbyć Bieg po uśmiech. Przedziwna nazwa co? Dawno temu wystartowałem w biegu ku słońcu,  teraz miał być po uśmiech. Nie był to zwykły bieg. Miał być taki bez klasyfikacji, zapewne bez numerów startowych, ale z medalami na mecie. Bieg po uśmiech wychowanków Domu Małego Dziecka w Bydgoszczy, impreza bez opłaty startowej w formie pieniężnej, ale za to w formie materialnej. Dominika, dziewczyna, którą kojarzę z cyklu City Trail wymyśliła by wspomóc placówkę o najpotrzebniejsze rzeczy. Niby nic, ale jak się zerknie na z pozoru zwykłą listę sugerowanych sprawunków można się przerazić ogromem potrzeb. Pieluchy? OK. Gerberki? OK. Słodycze? Też. Ale jak dotarłem do rzeczy podstawowych - mąki, cukru, makaronu, a do tego przeczytałem, że potrzeba im leków przeciwgorączkowych, jałowych opatrunków to się przeraziłem. W naszych mniej czy bardziej ciepłych i zaopatrzonych mieszkaniach nie domyślamy się jak wielkie braki są w tego typu placówkach...

"Takie chwile jak te nie zdarzają się zbyt często..."

14 godzin, krótki sen i dwa starty. Przypuszczałem, że będzie to wyzwanie i faktycznie było. Dlaczego?
Miałem całkiem dobry tydzień. Wtorek 14 km, w tym 10x50 skipA + 50 wieloskok. W środę dałem się namówić Madzi i Ewie na bieganie obwodnicą Mroczy. No to zrobiłem sobie cztery powtórzenia biegu ze zmienną prędkością (standardowe 400/400+100/100+300/300+200/200), wyszło w sumie 11 km. W czwartek udaliśmy się z rewizytą do Macieja i Kasi. Dziewczyny gaworzyły a my ruszyliśmy na górki i dolinki. 13 km dało mi czadu na tyle, że cały piątek byłem obolały.

Wreszcie nadeszła sobota i start w Nocnej Dysze Kopernikańskiej. Jako, że trasa była bez atestu, do tego strasznie kręta nie zamierzałem walczyć o życiówkę. Prawdę mówiąc kompletnie nie miałem planu. Przez chwilę zastanawiałem się czy nie zrobić WB2 tempem w okolicy 4:45, ale na zastanawianiu się skończyło i jak się później okazało po wystrzale startera ruszyłem bez biegowego celu.

Do Torunia ruszyliśmy stadnie, w samochodzie miałem niezły babiniec, który z każdym punktem się mnożył. Najpierw Madzia z Ewą, po 17 km dołączyła Ania, w Bydgoszczy zabraliśmy Justynę. Trasa mijała szybko, dziewczyny trajkotały tak, że w pewnej chwili pomyślałem, by włączyć radio. Niestety radio było włączone, ale postanowiło zastrajkować i milczeć.

Być jak Klemens Biniakowski

O Klemensie Biniakowskim, wybitnym, acz zapomnianym sprinterem doby międzywojennej pisałem w ubiegłym roku. Wczorajszy bieg skojarzył mi się z początkami Biniakowskiego. Dlaczego? Bądźcie cierpliwi.

27 maja 2015 r. Popołudnie. Magda dostała smsa od Karoliny. Będziecie w Niemczu w sobotę na biegu i festynie? Zapraszamy. Madzia oddzwoniła. Podszepnąłem, by zapytała czy nie wybierają się na mszę prymicyjną. Podobno do 14 mieli zdążyć wrócić.
Nastąpiła szybka wymiana myśli. O której start, jaki dystans, jaki limit czasowy, ile wynosi wpisowe, co w pakiecie. Madzia próbowała podpuścić Sebastiana by też wystartował. Nie chciał.
Decyzja była ekspresowa. Startujemy. Ja to pikuś. 10 km to żaden dystans. Madzia? Cóż. Najwięcej przebiegła 7 km i było to latem ub. roku. Prawdę mówiąc to biega moje dziewczę raz w miesiącu. No, w maju poszalała i wyszła 3 razy biegnąc każdorazowo po ok. 4,2 km. Miała poważne obawy czy da radę (planowany debiut na 10 km miał być 13 czerwca w Toruniu), ale stwierdziła, że jak nie to przejdzie część trasy.