W poniedziałek chciałem pojechać oddać krew, ale od rana coś było nie tak. Czułem, że zaczyna się infekcja. Krew odpuściłem, włączyłem witaminę C. 5 g co 2 godziny. Wieczorem gorzej, dorzuciłem voltaren i pod kołdrę. We wtorek Madzia namawiała mnie na wizytę u lekarza. Wskoczyłem po pracy. Okazało się, że najbliższy tydzień sponsoruje literka "A":
Angina
Antybiotyk
Dupa blada. Gardło, a w zasadzie prawy migdałek, nawalał mnie tak, że budziłem się przy próbie przełknięcia śliny. Masakra. W środę i czwartek podobnie. W piątek odpuściło. Plan walki o zejście poniżej 43 minut legły w gruzach. Ale co zrobić? Myślałem, myślałem i wymyśliłem. Zacznę tempem 4:20, a później się pomyśli. Albo pójdzie w jedną, albo w drugą stronę.
Niedziela i Żnin. Ruszyliśmy stadnie. Madzia (już po antybiotyku, ale też walczyła z anginą), Ania z Olafem (a co, niech dzieciak pobiega) i Justyna z Natalką (i nosem zawalonym w najlepsze). I wzięliśmy jeszcze Ankę, by w czasie naszego biegu zajęła się dzieciakami.
Wejście na salę gimnastyczną (biuro zawodów) wyściełane dywanem, a jak, na bogato.
Młodzi ludzie zdążyli pobiec, ale rzutem na taśmę. Dziewczyny trochę się ogarnęły, przebraliśmy się i ruszyłem na samotną rozgrzewkę. Na niebie chmury, prognoza straszyła możliwością deszczu, i wiatr. Pierwsze 5 km zapowiadało się pod wiatr. Rozgrzewka poszła, zostało 10 minut do startu. Wcisnąłem się w tłum. Czekamy. Ktoś coś gada z balkonu. Gada i gada, zapowiada jakiegoś profesora z Poznania, który będzie miał wygłosić minutową mowę. 12:01 ruszyliśmy na rundę honorową wokół Placu Wolności. Po chwili czekaliśmy w boksach. Przesunąłem się do przodu. Czekamy. Znów gadają. Gadają. Profesor zaczął, że zaszczycony, że ma tylko minutę, że zaszczycony, że bohater biegu był poetą. Zimno. 12:05. Biegacze się niecierpliwią. Oklaski, pierwsza próba odliczania, ale zbyt nieśmiała. Mówię, że przemowy mogły być o 11:55, a nie teraz. W końcu tłum nie wytrzymał.
Dziesięć, dziewięć, osiem... wystrzał i poszliśmy po bruku. 4:12. Kurde. Gnają jak głupi. Szybko wprowadzam korektę, ale delikatną. Zwalniam do 4:15, znów korekta. Za sobą słyszę, że prowadzący policyjny motocyklista pomylił trasę i jedzie za daleko. No to dupa. z 43:xx nici. Faktycznie. Na 1 km okazało się, że zegarek pokazał 1,33. Obok mnie biegnie kobieta. Ciężko dyszy, zerknąłem, pomyślałem, że przegina i wycierpi, ale stwierdziłem, że pewnie wie co robi.
Z górki, lekko, ale z górki. 4:18, drugi kilometr 4:20. Biegnę z chłopakiem, ładnie, równo. Po odejściu trasy w lewo kompan przyspieszył, zegarek pokazał mi 4:15, stwierdziłem, że biegnę swoje. Wzdłuż jeziora wiatr wali w pysk. Parszywie. I tak będzie przez kolejne kilometry, do nawrotu. Zaczęła się walka z wiatrem. Kicha. Tempo spadło do 4:25, niby nic, ale zawsze. Biegnę z nadzieją, że po nawrocie będzie lżej. Na czwartym kilometrze podbieg. Straszyli, że będzie 300 m i w pionie 56 m. Nie wiem jak im to wyszło. Podbieg jest łagodniejszy. Zdecydowanie łagodniejszy. Biegnę z kimś do spółki. Doszedł do mnie i umówiliśmy się, że będziemy dawać sobie zmiany. Ciągnę ze 300 m, chowam się za kompanem. Cholera. Biegnie za wolno. 4:28 Po krótkim czasie przyspieszam i wyprzedzam go.
Punkt z wodą. Brać? A niech będzie. Jeden łyk, wywalam kubek. Biegnę. O! Wreszcie półmetek i zawracam. I nagle... Szok! Cisza! Asfalt, nogi, ja, luz. LUZ! Nogi przestają boleć, biegnę swobodnie. Po 300-400 metrach patrzę na zegarek. 4:12. Cholera! Tak szybko nie biegałem na city trail. Jeszcze niespełna 5 km. Czy ja dam radę? Czy to tempo mnie nie zabije? To jeszcze ponad 4 km.
Biegnę. Siódmy kilometr i rewanż na górce. Pod górę było 4:41, z góry kilometr zrobiłem w 4:06. Ósmy wolniej. 4:19. Ktoś z okna pobliskiego domu krzyczy, żeby się pospieszyć bo na obiad ma ziemniaki i kapustę, ja mu na to, że będę miał szare kluchy. Zaczyna się lekko w górę. Nie ma dramatu. Przyspieszam. Cisnę w okolicach 4:10, dziewiąty 4:13.
I zostało to cholerne 300 metrów. Nadprogramowe. Byłem przygotowany na 10,15 km, tak zazwyczaj wypada na zegarku atestowana trasa, tu będzie gratisowe 150 metrów. W tę stronę, podobnie jak inni, biegnę chodnikami. Równiej niż na kostce. Tempo jak na 10 km nieziemskie!
W głowie mam początkowy fragment trasy, z obiegnięciem kawałka miasta. Nagle słyszę krzyk kibiców, z głośników dobiega głos spikera. Czy to już? Dostaję kopa i przyspieszam. Przyspieszam. Już Plac Wolności, prosta, zakręt w prawo, ostatnia prosta. Cisnę. Zegarek mnie nie interesuje, przy bramie na mecie widzę 44:22. Podnoszę ręce, jest! Jest życiówka.
Patrzę na zegarek i jest 44:19 netto. Super. Urwałem 30 sekund w stosunku do ubiegłorocznego Koronowa, a tam trasa miała 10,14 km. Oj gdyby dziś tak było miałbym okolice 43:45. Trochę szkoda, ale i tak się cieszę.
Wzięliśmy herbatę, zagryźliśmy babką i ruszamy na metę by przywitać Madzię z Anią. A te dwie cholery w tym momencie stanęły przed nami z pretensją, że nie czekaliśmy na mecie.
Jak mieliśmy czekać skoro na mecie miały być w okolicach czasu 1:20, a my już ruszaliśmy do nich z kurtkami.
Szybka grochówka, poszliśmy na wręczenie i losowanie nagród. Refleksja jedna. Gdybym chciał trafić na pudło musiałbym startować w kategorii M16 albo od M60. Na resztę nie mam szans.
Plus jest taki, że w M40 byłem 14 na 71. W generalce 60 na 354. Nie jest źle. Jeszcze chwila i trzeba będzie rozpocząć przygotowania do jesiennych maratonów i mam nadzieję, że wówczas dam radę powalczyć o okolice 42 minut.
Losowanie. Hahaha. Ktoś trafił łopatę. Plus taki, że nie ma odbierania nagród za kogoś. Nagrody różniste. Nagle pada numer 226. Magda. Ona poszła po nagrodę a my padliśmy. Siekiera. Nagroda dnia. Kocham moją żonę. Tak na wszelki wypadek, bo jeszcze się czasem okaże, że będzie chciała użyć siekiery?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz